Debbie's Culture Shock of gewoon zwanger?

Enkele maanden geleden (toen we nog in Nederland woonden) ben ik een keer met Mark meegeweest naar de Universiteit van Nijmegen, waar hij voor studenten Geneeskunde en Biomedische Wetenschappen een lezing moest houden over Culture-Shock en stages in het buitenland. Hij sprak op een gegeven moment over een casus van een jonge vrouw tussen 25 en 30 jaar die duidelijk een aantal symptomen van een culture-shock had. Ik dacht nog: hé komt me ergens wel bekend voor. Vervolgens zei Mark: “Jullie vragen je natuurlijk af wie is dan dit persoon. Nou dat is mijn vrouw” en wijst mij aan, waarop de gehele collegezaal moi aankijkt. Altijd leuk die voorbeelden uit de praktijk. Enfin, duidelijk moge wezen dat ik nogal culture-shock-gevoelig ben, wat wel bleek toen ik in Afrika (Ghana) was. Uit Mark zijn lezing bleek dat waar je ook naar toe gaat, iedereen een culture-shock ondergaat, de één wat meer dan de ander…

Heb ik daar in Aruba dan ook last van (gehad)? JAAA!
Hoewel ik natuurlijk ook in de Bush in Afrika had kunnen zitten, blijkt een eiland ter grootte van Texel toch ook niet voor mij weggelegd (ben natuurlijk hartstikke zwanger, en zwangeren kunnen niet altijd rationeel denken volgens Mark).
Ik dacht: ik ga er met een open-mind heen en bereid me gewoon op het ergste voor. Toen we dan ook aankwamen in ons Ocean-View Appartment, vond ik het niet eens zo erg. (Fase 1 vd Culture-shock: alles is nieuw, je bent nog enthousiast) Het strand was aan de overkant, wat zeer prettig was. Fase 1 duurde niet erg lang bij mij…Het appartement was vies, elke dag drongen er honderden kevers naar binnen, die dan binnen een dag doodgingen, waarop je vervolgens drie keer per dag zo’n paar honderd dode kevers kon wegvegen. Lekker smakelijk met een kruipende baby op de grond. Ook de muggen hadden mij gevonden. Ik werd er werkelijk knettergek van en mijn benen zagen er dan ook niet meer uit. Krabben tot het bloed eruit kwam, en vervolgens weer de ontstane korstjes openkrabben tot het weer ging bloeden. Mark noemde het enigszins ziekelijk van me. Ook onze ‘complete kitchen’ was iets minder compleet dan voorgesteld, het waren twee elektrische pitjes, waarvan er eentje het niet deed. De ander mocht je alleen gebruiken met plastic of houten lepels (bleek later) anders werd je elke keer geëlektrocuteerd (de stekker was niet geaard). Een terrasje of tuintje hadden we niet en nergens was een stoep te bekennen, dus met Indy en de buggy lopen kon ook niet. Gelukkig was onze ‘huiskamer’ zo breed dat ik met twee handen beide muren kon aanraken. Indy begon intussen knettergek te worden binnen en mama nog iets gekker.

Hoe ga je van een 6-dagen-in-de-week-werkende eigenaresse van een balletschool, naar een zwangere-niet-werkende- huisvrouw met een kind? Niet!
Hoewel je kind opvoeden en verzorgen natuurlijk het belangrijkste is en al een ‘forfilling job’op zich zou moeten zijn, geldt dat voor mij kennelijk niet. Je zou denken: lekker een jaartje niet werken, maar ik mis het werken zo. Of liever gezegd; wat tijd voor mezelf en gesprekken met mensen die meer kunnen zeggen dan ‘boot’of ‘bal’. Goh wat klinkt dit eigenlijk verschrikkelijk aanstellerig van mezelf, zo lijkt het dus net of ik mijn eigen kind niet leuk vind of zo. Maar ik vind Indy geweldig, ik ben zo trots op haar en ze is echt verschrikkelijk lief, grappig, stout enz.
Wat ik dus erg miste, is contact met anderen. Thuis in Nederland zag ik zo’n 400 leerlingen per week + al hun broertjes/zusjes en ouders. Boodschappen doen deed ik 3 uur over, omdat ik om de 5 minuten wel aanspraak had. Daarbij zag ik mijn zusje praktisch elke dag en mijn ouders eigenlijk ook. Veel tijd had ik niet echt voor mijn vriendinnen, maar als we met zijn allen waren was het echt altijd super gezellig, en dat miste ik ook erg. Mijn favoriete hobby: lekker goed uit eten gaan, zat er nu ook niet meer bij, omdat we van 2 naar 1 salaris gingen. In Nederland rende ik altijd van hot naar her, en wilde ik soms dat er nog 8 uur extra in een dag zaten omdat ik werk vaak niet afkreeg of tijd te kort had voor andere dingen. Hier op Aruba heb ik dus die tijd, alleen dat is verschrikkelijk wennen. Alleen kan ik nog steeds niet naar buiten omdat we nog geen muur om ons huis hebben, er geen stoep is en overal wilde honden lopen. Of te wel, ik zit de hele dag binnen. Werkelijk alles kost me zoveel energie omdat ik hoogzwanger ben. Ik denk dat mijn tijd op Aruba er heel anders had uitgezien als ik niet zwanger was geweest. Ben ik dan echt de enige zwangere op de wereld die zwanger-zijn echt verschrikkelijk vind? Ik vind er dus echt niks aan, afgezien van het feit dat ik me een zeekoe voel, om de 2 minuten moet plassen, chagrijnig ben enz, vind ik nog het ergste dat ik na 10 meter lopen al moet stoppen omdat ik niet meer verder kan. Daarbij slaap ik bijna niet, als ik snachts in totaal 2 uur slaap is dat echt heel veel. Elk half uur zie ik voorbij komen. Zoals je ziet, ben ik dus echt een happy-zwangere, wat mij culture-shock-gevoeligheid niet ten goede komt.

Echt vriendinnen maken doe je hier ook niet, ik kom zowieso weinig mensen tegen. Degenen die naar Aruba komen, komen toch vooral voor lang leve de lol en staan het liefst elke avond dronken in de kroeg. Tja, een nuchtere zwangere in de kroeg is het toch ook niet. Feit is dat ik natuurlijk al moeder ben en dat is voor de meesten hier toch echt een beetje ‘een ver van mijn bed-show’.

Ik was natuurlijk al gewaarschuwd voor de Antilliaanse-relax cultuur. Alles gaat hier 10x zo langzaam als in Nederland, het woord ‘efficient’ komt hier niet in het vocabulaire voor en je begint je soms ook af te vragen hoe hoog het gemiddelde IQ nou werkelijk ligt. Op de één of andere manier ergert me dat toch niet zo, het idee van snel en efficiënt werken kan ik op zich wel loslaten. Druk maken om dingen die hier niet af komen, of op de werkwijze van de Antillianen kan ik me eigenlijk ook niet, dat heeft toch geen enkele zin. Ze leven hier echt superongezond en dat is aan hun figuur ook wel te zien. Trek daarbij vooral een veel te strakke spijkerbroek aan en een hoerentopje en je hebt de garderobe van de gemiddelde vrouw hier. (Tja, gelukkig zie ik er wel altijd leuk en modieus uit, ahum! Ik heb hier dan ook wel 3 outfits om te dragen…)

Al met al, begon ik me echt een beetje ongelukkig te voelen hier, moet zeggen dat de depressiviteit behoorlijk in de buurt kwam. Soms kon ik echt liggen huilen op mijn bed, omdat ik weer een stomme nietszeggende dag had gehad. Mark had lekker zijn werk, was druk bezig, ging ook nog een duikcursus doen een en een taalcursus, kon dronken worden als hij met collega’s uitging en ontmoette meer dan genoeg mensen. Hoe bedoel je: zelfmedelijden hebben? Ik vond het vooral ook vervelend voor Mark. Ik dacht elke keer: als Mark terugkomt uit zijn werk moet ik niet gaan zitten zeiken en chagrijnig doen, want dat ik echt niet leuk voor hem. Maar dat mislukte steeds. Het is echt niet leuk om je rot te voelen, terwijl je normaal een zeer levendig en vrolijk persoon bent. En kennelijk kan ik dat gevoel dan ook niet onder stoelen of banken steken. Komt daarbij ook nog eens dat het echt een klein eiland is, waar gewoon echt niet veel te doen is.

Kortom, had weer echt de symptomen van een culture-shock. Zoals:
- sterk gevoel van heimwee: ik mis(te) iedereen verschrikkelijk
- verheerlijking van eigen land: in Nederland gaat alles sneller, is beter ontwikkeld, fijner, leuker enz
- gevoelens van depressiviteit: hoeft geen verdere uitleg…

Maar hoe gaat het dan nu? Volgens Mark’s praatje, waren er een aantal dingen die je kon doen om je beter te voelen. Zoals contact houden met je thuisland, je verdiepen in de cultuur, een dagboek bijhouden, begrijpen dat dit maar een fase is en dat het echt beter wordt (misschien moet er ook maar bij komen te staan: niet-zwanger zijn!).
Dit laatste hield ik dan maar in gedachten, maar begon me toch wel af te vragen wanneer het dan wat beter werd. Eigenlijk was dat voor mij wanneer we internet kregen en konden webcammen. Nu kon ik iedereen toch zien, en dat scheelde voor mij heel erg. Ook kon ik internetten, waardoor ik me niet zo afgesloten voelde van de wereld. Tevens kwam de datum dat mijn ouders naar Aruba kwamen en mijn zusje steeds dichterbij. Hierdoor begon ik me ook steeds beter te voelen. Daarnaast ben ik begonnen aan het uitwerken van een project waar ik altijd al aan had willen beginnen, maar wat nog nooit gelukt was. Zo heb ik toch weer wat te doen, en dat heb ik dan ook nodig. Wat ook fijn is, dat ik nu veel tijd heb gehad om te bedenken wat ik eigenlijk nog echt wil doen en hoe ik dat wil bereiken.
Als nu nog de muur om ons huis af zou zijn en ik bevallen was en al mijn zwangerschapshormonen uit mijn lijf zouden zijn inclusief het vet wat daarbij gepaard gaat, dan zou ik helemaal blij zijn.

Zo dat lucht op…
Ik voel me nu dus al stukken beter dan voorheen, vanaf nu krijgen we eigenlijk elke maand bezoek uit Nederland, en mijn uitgerekende datum komt ook steeds dichterbij.
Ik denk dat mijn verblijf op Aruba er een stuk positiever had uitgezien als ik niet zwanger was geweest, maar feit blijft dat ik dan toch nog iedereen had gemist. Superfijn is nu natuurlijk ook dat we veel meer tijd met zijn drieën doorbrengen dan dat we ooit in Nederland zouden doen. Alleen het jammere is dan weer, dat er hier zo weinig te doen valt en dat Indy bijna geen andere kinderen hier ziet.

Zo na al dit gespui, geef ik nu het woord aan mijn lieve schatje, die met mij heeft moeten samenleven terwijl ik dit allemaal voelde.

Uhhhh, tja, wat kan ik hier nog aan toevoegen…
In ieder geval dat ik blij ben dat we niet in Afrika voor 200 Euro/maand zonder goed gesorteerde supermarkten en ADSL zitten.
Deb heeft het inderdaad niet makkelijk gehad de eerste 2 maanden. Uiteraard heeft dat ook een uitwerking op mij gehad. De ‘Honeymoon’fase die ik in Nepal en Ghana heb ervaren was hier dan ook ver te zoeken. Ik kan het dan ook moeilijk fantastisch naar mijn zin hebben, terwijl Deb het bovenstaande ervaart. Er restte mij weinig anders dan het de dames zo goed mogelijk naar de zin te maken door te zorgen voor goede huisvesting, eigen vervoer, niet besparen op boodschappen, regelmatig leuke woonwinkeltjes bezoeken, een snelle internetverbinding, veel tijd met elkaar doorbrengen en een positieve instelling. Mijn persoonlijke dieptepunt was begin december rondom alle verhuizingen en ik vergezel Deb regelmatig als meelevend reisgenoot op haar afdalingen.
Depressiviteit is aan mij niet besteed. Het avontuur van de reis, de andere cultuur en de uitdagende baan blijven voor mij een uitdaging die ik niet had willen missen. En met het einde van de zwangerschap, de regentijd en met de komst van familie en vrienden, een muur om het huis en meer inzicht in de Arubaanse cultuur zal ook de cultuurshock van Debbie als Nederlandse sneeuw voor de Arubaanse tropische zon verdwijnen… toch?
Debbie heeft haar favoriete foto’s bij dit therapeutische stukje geselecteerd.
Sinds haar ouders en zusje zijn geweest gaat het een stuk beter met haar, de humor en het relativatievermogen zijn terug. Ze zit me zelfs al weer als vanouds te 'sarren', dus van mij geen medelijden meer...