Het bevallingsverhaal van Deb door Deb

Even een waarschuwing, dit is een bevallingsverhaal met details, dus wie er niet tegen kan…

Van mijn schoonzus kreeg ik de tip om chili con carne te eten, want dat zou de bevalling op gang zetten. Nou ben ik vegetarisch, dus dat ging het niet worden, maar mijn ouders en Mark besloten die avond dat het voor hen toch wel lekker zou zijn. En terwijl ik in de dampen van de chili con carne zit, eet ik die avond lekker mijn patatje met kaassouflés op.
Zoals gewoonlijk kon ik die avond niet in slaap komen, had weer de hele tijd pijn in mijn buik en zo rond 01.00 wordt Mark half wakker van mijn gedraai, gezucht en gesteun. Hij vraagt of het gaat beginnen en ik zeg nee, maar na een half uur besluit ik toch maar naar de woonkamer te verhuizen omdat ik bang ben dat Indy anders wakker wordt. Ik begin voor de zekerheid toch ook maar m’n koffertje in te pakken en tegen half 3 gaan we dan toch maar naar het ziekenhuis. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen ziet Mark een aantal van zijn collega’s buiten zitten en terwijl ik hangend tegen de Dodge aan een wee met moeite zit weg te puffen, besluit Mark eerst even een gezellig praatje met z’n collega’s te maken.

Eenmaal binnengekomen moeten we lang wachten totdat iemand de deur opendoet van de gang naar de verloskamers. Een zuster leidt ons naar een kamer, waar de airco op ijskoud staat. Ze voelt even, 5/6 cm ontsluiting, belt de verloskundige, en vertelt mij te ontspannen en rustig te ademen (toch best wel eng, bevallen in het buitenland).Als de verloskundige komt breekt ze mijn vliezen. Daarna gaan de zusters en de verloskundige weg en we moeten op een knop drukken als HET gaat gebeuren.
Mijn weeën worden inderdaad meteen heftiger en langer en ik moet echt op mijn ademhaling concentreren wil ik niet in lichte paniek raken. Mark vertelt me helemaal wat ik moet doen en dat is heel fijn. Na 10 min. voelt hij weer en ik heb al bijna volledige ontsluiting. Mark begint ondertussen blauw te worden van de airco, ik lig inmiddels te baden in het zweet. Alles gaat ineens supersnel en Mark zegt dat ik 10 cm heb, maar dat ik nog niet moet persen, pas als ik echt niet meer kan. Hij sleept me echt door de laatste weeën heen totdat ik gil: Oh, hij komt!!!, waarop Mark snel op de knop druk, de zusters en de verloskundige binnen komen stormen, mijn lichaam rare ongecontroleerde bewegingen maakt, Mark tegen iedereen zegt dat hij de bevalling wel doet, hij vervolgens mij vertelt op mijn rug te gaan liggen en nog niet te persen en ik inmiddels het gevoel heb dat er iets tussen mijn benen zit.
Mijn lieve man verandert opeens in een echte dokter die heel rustig en kalm de leiding overneemt en de verloskundige vertelt me nog even dat ik vanaf nu heel goed naar mijn man moet gaan luisteren…
Bevend knikt ‘de patiënt’ ja en de zusters en verloskundige gaan er lekker bij zitten om te kijken hoe Mark alles doet. Aangezien ik de vorige keer er 30 minuten over deed om de baby helemaal te laten ‘indalen’ dacht ik dat het dit keer ook wel zo zou gaan. Maar deze keer was het dus in 1 x raak zonder te persen. Even roep ik nog: “Mark, het doet best wel pijn” en de lieve dokter tegenover me zegt: “Dat weet ik schatje, maar op de volgende wee mag je persen.” Er komt een wee en ‘de dokter’ vertelt me op welk moment ik precies mag gaan persen en dat doen we dan maar en ik voel er echt meteen een hoofd doorheen schieten. Het hoofdje staat dus (zoals dat heet) na meteen 1x persen en ik mag weer niet persen. De dokter zegt nog dat dit altijd een naar moment is en dat het heel belangrijk is dat ik nu puf en niet pers. Zo staat het hoofdje wel 5 minuten en de baby besluit op dit moment te gaan draaien. Kennelijk komt dit niet vaak voor, aangezien de verloskundigen en de zusters opeens vertederd om me heen staan en dingen roepen als: Oh moet je kijken,Oh hij draait helemaal, Oh wat grappig. Tja ik heb het zelf niet gezien, … wel heb ik het gevoeld.

Op de volgende wee mag ik weer gaan persen en de dokter zegt dat ik het hartstikke goed doe en dat hij bijna komt. Ik ben een beetje confuus van alles en denk: “Wie komt er bijna, zal hij de baby bedoelen, nee dat kan toch niet, ik heb nog maar 1x geperst. Nee hij bedoelt niet de baby, maar wie komt er dan?” Terwijl ik dit allemaal denk, vraag ik nog: “Mag ik eigenlijk al gaan persen?”, waarop iedereen volmondig “Ja!” roept en dus begin ik maar. Ik hoor nog een stem ergens in de verte roepen:” Doe je ogen eens open en kijk eens wie er komt” en met mijn ogen dicht vraag ik me wederom af wie of wat ze toch bedoelen. Ik voel wat uit me komen en als ik inderdaad mijn ogen open doe, ligt Thijmen daar al op m’n buik.

Superblij dat alles zo goed en zo achterlijk snel is gegaan (bij mijn weten heb ik dus maar 2x geperst) wordt Thijmen even later weggehaald om gewogen te worden. Mark heeft inmiddels zijn handschoenen uitgedaan en geeft zijn patiënt allemaal zoentjes. Ondertussen voelt hij of de placenta los zit en zegt dat als ik nu zou persen hij er wel uit zou komen. Zo gezegd zo gedaan en Mark verwijderd het ding met z’n blote handen.

Ja voor een supersnelle bevalling word je kennelijk gestraft, want de naweeën zijn verschrikkelijk heftig, waarop ik besluit nog een dag en een nacht in het ziekenhuis te blijven. Na een flinke dosis paracetamol, ibuprofen en weet ik wat, ga ik nog steeds dood van de pijn en Mark regelt dat ik een spuit in mijn bil krijg, waarna de wereld een heel stuk prettiger lijkt en al mijn spieren in mijn lijf met een lach en in rust in slaap vallen.

Even later wordt er door de zusters gevraagd of ik De Vrouw van De Dokter ben en ik zeg ja. “Oh maar dan mag U eigenlijk 1e klas liggen”. Maar die blijkt helemaal vol te liggen en de 2e klas ook, dus blijf ik liggen waar ik lig. Nou, ik heb het fantastisch naar mijn zin zo bij ‘het Plebs’, zo’n rust heb ik tijden niet meer gehad, de flesjes worden gebracht, Thijmen wordt gebaad en ik knuffel heerlijk met hem, leg hem vervolgens terug in zijn bedje naast het mijne en kijk naar hem net zo lang totdat ik in slaap val. ’s Avonds begint hij wat te niezen, ik zeg het tegen de zusters en ze leggen hem die nacht onder een warme lamp en geven hem neusdruppels. Ik geniet van mijn nachtrust en om 5.30 uur wordt hij weer naast mij gereden. Ik klets wat met de andere moeders en om 08.00 uur belt Mark me op met de boodschap: “Ik kom je halen, Vrouw!” en bijna wil ik zeggen: Nu al? , maar ik begrijp dat hij zijn zoon toch ook wel wil zien.

En Indy? Indy vindt de nieuwe bewoner maar niks en begrijpt er echt helemaal niks meer van. De verpleger van het Consultatieburo komt langs en dan wil je toch wel een beetje een goede indruk achterlaten. Hij kijkt Thijmen helemaal na en Indy mag meekijken op het bed. Vertederd roept ze Ahhhhhh en geeft hem een lieve aai op zijn bol. Vervolgens bekijkt ze hem nog eens goed en je ziet haar denken: “Eigenlijk vind ik je helemaal niet zo leuk” en voordat we er erg in hebben krijgt Thijmen een goede klap vol in het gezicht van zijn grote zus. “Nee Indy niet doen”, roepen de voorbeeldouders nog, maar voordat we haar kunnen weghalen, besluit ze hem nog een 2e mep te geven, waarop kleine Thijmen het op een brullen zet. Vaarwel goede indruk…