Aruba en Het Ziekenhuis

Aruba
Aruba is een klein eilandje (30x6 km) vlak bij Venezuela. Door de toeristenindustrie wordt er hier veel geld verdiend. Aangezien er op het eiland zelf niets wordt verbouwd moeten alle boodschappen worden ingevlogen. Letterlijk alles wordt (voor de toeristen) dan ook ingevlogen en dus is alles duurden dan in Nederland. Zelfs terwijl ze hier geen BTW hebben. Hele dure spullen (horloges van 10.000 euro) worden dan weer wel goedkoper, maar die liggen een beetje zwaar op de maag. Een duur vakantieparadijs dus.

Toch heb ik af en toe het gevoel dat ik in een ontwikkelingsland zit;
- De wegen zijn zeer slecht, de auto’s zijn veelal wrakken en iedereen is wekelijks bezig om zijn auto te repareren, ze rijden hier veel onder invloed (en je mag een alcohol-test weigeren!, of moet op het bureau over een lijn lopen!), uiteraard zonder gordel om, en ongelukken gebeuren aan de lopende band. Omdat de wegen slecht zijn en het eiland klein, kan men gelukkig niet erg hard rijden. Dat verklaart het relatief kleine aantal dodelijke ongevallen. ‘Pluspunten’: geen flitspalen, laserguns, en ook geen parkeermeters en dus -boetes.
- De douche is “koud”, maar gelukkig valt de koude mee (het kraanwater is hier warmer dan in Ghana?!) en was ik al snel gewend. Indy trouwens ook. Het afwaswater is dus ook koud en zelfs de wasmachine wast met koud water.
- Een logisch systeem van Straten en huisnummers is er niet en zonder te vragen vind je hier dan ook niets. Alles is door elkaar gebouwd en waar geen muur omheen staat wordt niet onderhouden. De meeste huizen zijn ook matig onderhouden.
- We huren op dit moment “gemeubileerd”, maar er is geen schaar, geen flesopener, etc
Mijn zakmesje wordt dan ook weer volop gebruikt. Ook zonder malaria hangen de klamboes weer gewoon aan het plafond. Het aantal muggen, vliegjes, kevertjes en salamanders in huis doet niet voor Ghana onder, net als het niveau van de televisieprogramma’s. Toegeven, we hebben hier wel een aantal Amerikaanse zenders extra.
- Het verkrijgen van officiële documenten, of een bankpasje duurt lang, en de bureaucratie heeft een hoog vriendjespolitiek gehalte. Waarschijnlijk krijg ik mijn verblijfsvergunning pas als ik weer lang en breed terug in Nederland ben. Iedereen kent iedereen en alles gaat via via en dat heeft waarschijnlijk meer voor dan nadelen.
- Het weer is tropisch warm, zonder airco is het zweten, maar verder kun je hier gewoon alles krijgen, is er goede medische zorg en verdienen de mensen hier geld!

De Arubanen zijn in principe collectief verzekerd voor ziektenkosten (een soort ziekenfonds) en maken daar, op een hypochondere-, kleinzerige- weinig intellectuele manier, gretig gebruik van. Aangezien ze er ook nog een zeer ongezonde levenstijl op nahouden (vet en veel eten, weinig bewegen, veel alcohol) reist het aantal welvaartziekten (hart- en vaatziekten, diabetes, vetzucht, etc) hier de pan uit en staat het gezondheidszorgsysteem op springen. De kosten worden te hoog en de gemiddelde Arubaan heeft nog niet door dat hij er zelf verantwoordelijk voor is en de kosten zelf zal moeten gaan betalen. Ivm een algemeen gevoel wantrouwen naar een (corrupte) politiek zal ‘het volk’ dé ‘boodschap’ waarschijnlijk niet slikken, dus dat kan nog leuk worden hier de komende tijd.
Politieke spelletjes zijn aan de orde van de dag en zonder goede connecties is het lastig om zaken gedaan te krijgen, laat staan zekerheden betreffende verblijfs- en werkvergunningen.
“Echte”goede” vrienden zijn dus belangrijk… of een vriendelijke houding en veel geduld.

Things to see and do?
Het bruist hier niet van de kunst en cultuur. Wat hier wel bruist is het strand en het uitgaansleven (veel alcohol en salsa) en het Carnaval!
Daarnaast moeten we ons vermaken met wat mooie 'Views', een vuurtoren, een paar Indianentekeningen van vroeger, een natuurpark met een natural pool en een struisvogelfarm.


Het Ziekenhuis
Het ziekenhuis is een oud en lelijk en te klein gebouw. De meeste specialisten hebben dan ook een goed onderhouden office (lees; polikliniek en privé-praktijk) naast het ziekenhuis (de meeste letterlijk).
Het werk in het ziekenhuis is zeer uitdagend. Alles komt hier binnenlopen (of wordt binnen gedragen); van Amerikaanse toeristen die hun oren even komen laten uitspuiten tot de meest ernstige ongevallen en steekpartijen. Omdat ik in het enige ziekenhuis van het eiland werk en vaak alleen op de eerste hulp sta als poortarts, moet alles ook langs mij…
In principe is ook alles mogelijk in het ziekenhuis, er is een goed laboratorium, goede rontgendiagnostiek, alle specialisten zijn aanwezig. Voor een enkele aandoening moet je naar Curaçao of Venezuela.
De specialisten zijn goed toegankelijk, ik kan ze overal voor bellen. Toch wordt het niet echt gewaardeerd om voor alles te bellen, dus ligt er een stapel boeken in het kantoortje om even iets op te zoeken. Ook heb ik een handcomputer bij me met veel medische info, waar ik veel gebruik van maak (Kaj en Frank; erg bedankt).
Ik heb veel meer eigen verantwoordelijkheid dan in Nederland waar bijna alles werd gecheckt. Ik kan zelf bepalen of ik overleg. En dat maakt het werk erg uitdagend. Het gevaar op fouten is natuurlijk ook groter…
Er komen hier veel patiënten die eigenlijk naar de huisarts moeten, maar liever meteen geholpen willen worden en dus midden in de nacht voor een receptje paracetamol komen. De mensen zijn hier in tegenstelling tot in Nederland erg kleinzerig, al snel doet alles verschrikkelijk veel pijn…
Gevolg is een enorme toeloop van patiënten, meestal maar 1 dokter, en dus lange wachttijden en rijen. Ook hebben we niet genoeg kamers, dus patiënten die al gezien zijn en moeten wachten op labuitslagen worden weer in de wachtkamer gezet of ergens anders. Het is echt flink aanpoten. En als er dan een groot ongeval binnenkomt ben je zo een kwartiertje bezig en wordt de rij wachtenden nog groter. Ook moeten wij ook de reanimaties doen in het ziekenhuis en schouwen plus al het bijbehorende papierwerk… Een collega van doet soms 20 patiënten per uur. De kwaliteit van het werk komt het niet ten goede. Op een gegeven moment weet je niet meer wie waar zit en waar de status nog is. Oplossing: meer artsen en meer kamers. Maar dat kost geld. Uiteindelijk komt na 8 uur werken je collega en die gaat gewoon door waar jij bent gebleven. De sfeer op de eerste hulp is goed en de mensen zijn hier relaxed en erg aardig.